Espainian bizi diren helduen % 20 bakarrik sentitzen dira une honetan, eta % 13,5ek bakardade kronikoa du, duela bi urtetik edo gehiagotik; hala ere, desgaitasunen bat duten pertsonen artean, nahi gabeko bakardadearen prebalentzia 30 puntu handiagoa da desgaitasunik gabe bizi direnen artean baino ( % 50,6). Gainera, desgaitasuna duten emakumeek gizonek baino gehiago pairatzen dute nahi gabeko bakardadea ( % 54,3 eta % 45,7, hurrenez hurren). Horixe adierazten du ONCE Fundazioak eta AXA Fundazioak Espainiako Nahi Gabeko Bakardadearen Estatuko Behatokiaren barruan egindako 2024 'Barometroak.

Bai hauskortasuna (fisiologikoa), bai kalteberatasun soziala (lotura sozial egokien eskasia, laguntza edo interakzioa) ohikoagoak dira pertsonak zahartu eta ondorio kaltegarriekin lotzen diren heinean. Eraikuntza horien arteko erlazioen analisiak mugatu egin daitezke, horiek ebaluatzeko erabiltzen diren neurrien aukera zabalagatik. Berrikuspen sistematiko honetan, behaketazko 130 azterlan laburbiltzen dira, hauskortasunaren eta kalteberatasun sozialaren arteko lotura, eraikuntzen arteko bi noranzkoko luzetarako erlazioak eta osasunerako kontrako emaitzekin elkarrekin dituzten loturak ebaluatzen dituztenak.

Txosten hau hiru zati nagusitan banatzen da, modu independentean irakur eta uler daitezkeenak, baina elkarren osagarri direnak. Lehenengo zatian, nerabezaroa-zahartzaroa binomioa osatzen duten testuinguru-alderdiak deskribatzen dira. Bakardadea fenomeno eta konstruktu gisa ulertzea ahalbidetuko duten oinarrizko kontzeptuak sartu ditu, baita nahitaez kontuan hartu behar diren beste fenomeno batzuekin duen lotura ere, hala nola gizarte-isolamenduarekin.

Gislan Geographic Applicationsen proiektua honetan datza: Teknoadinaren Informazio Sistema merkaturatzeko oinarriak prestatzea eta sistemak lortutako emaitzen analisiaren bidez Adimen Artifiziala aplikatzeko oinarriak lantzea.

Auzoko topaguneak ahalbidetuz, adinekoen digitalizazioaren bidez.

Gaur egun, nahi ez den bakardadearen fenomenoa arrisku-faktore larritzat hartzen da, eta arriskuan jartzen du egunero pairatzen duten pertsonen ongizate fisikoa eta mentala. Horrek osasun- eta ekonomia-kostu handiak dakarzkie prebalentzia handia duten herrialdeei, eta ahalegin handia eskatzen die biztanleria zibil osoari, gizarte-eragileei eta administrazioei gaur egungo gizarte garatuetan prebalentzia hori murrizteko.